Gül Mâvi Şiiri - Hanifi Kara

GÜL MÂVİ

Birden değiştirdi gönlümü çaldı
Canı, can evinden yıkan gözlerin.
Beni del eyledi sevdâya saldı
Baktıkça bakanı yakan gözlerin.

Beklenmedik anda kapımı çaldı
Ne olduysa oldu sevdâya saldı
Beni ben eyleyen aklımı aldı
Bir başka mânâlı bakan gözlerin.

Belki çâre bulur derdin söyleyen
Yoksa bir ben miyim aşkla heyleyen? !
Leylâ, Leylâ...diye Mecnûn eyleyen!
Gönlüme aşk koru döken gözlerin.

Her âşık bakamaz senin gözüne
Dayanmak mı; çok zor güzel sözüne?
Ne de güzel uymuş güzel yüzüne
Beni hep peşine takan gözlerin.

Ceylan elâsı mı göl mâvisi mi?
Çağla yeşili mi çöl mâvisi mi?
Zeytin karası mı gül mâvisi mi?
Beni, benden sana çeken gözlerin...

Hanifi KARA