Gül Kurusu Şiiri - Ahmet Arslan

Gül kurusu ince bir ağrı,
Henüz başlayan katlanılır yalnızlık gibi tadılabilir olur,
Korktuğum sözcükleri dilimde taşıyabilirdim nihayetinde,
Sen gitmemişken benden…
…
Giderek ağırlaşan yükün altında ezilmeyi göze alabilirdim,
Yokuşların, seninle anılmadığı zamana kadar,
Oysa, her sokak sevda adını almış,
Her köşe başında ismin yazılı,
Bir tabela daha görsem yıkılacağım diyorum…
…
Üstüm başım, giydiğim ne varsa, yalnızlıktan biraz daha eskimiş,
Taze bahar yaprağı kokusunda dirilmiş sevinçleri verse de bana,
Değiştirmek için değil, el izlerinle buluşmak için odun askılıkları saklıyorum,
Zamanı çerçevesinde taşıyan bütün aletlerle erteliyorum hayal kırıklığını,
Ve ömrümü saat saat ihtimalde sana ayarlıyorum,
Mavi bir eldivende ellerin ve sisli bir gecede gözlerine kavuşmaya…
…
Çekmekmiş, derin bir ah içinde özlemini en derinlere,
İçimde yaz-kış ortasında çırılçıplak bir rüzgara karşı titriyorum,
Dayan, vaktiyle gidişi gibi daha beteri yoktu diyen sol yanımı yokluyorum,
Gücün yeterse katlan, gücün yeterse sev diyor…
…
Gülmek, eğlenmek, sevinci paylaşmak adına ne varsa,
Bütün sokaklar lambalarını yakmış bana,
Sırtımda hasret sıcak sıcak,
Alıştığım bu yol, bu yokuş, bu alışkanlık denizinde sen,
Mülteci kederlerimi bağrına basar gibi, göğsüme çarpıyorsun…
…
Dedim ya, bu gül kurusu ince bir ağrı,
Daha yeni başlayan yalnızlık gibi katlanılır gelmiş bana,
Korktuğum ayrılık kelimeleri intizar kapısını çalmıyor,
Sen gitmemişken benden…