Bazen çoğu şey anlamsız gelir ya insana..
Belkide anlamsızlastıran sensındır 'seni'.
İçim içime sığmazken belkide
Sadece kendimi bulma çabasındayım.
Aslında belkıde diğer günlerden hem daha karmaşık, hem daha açığım bilemiyorum..
Benim cümlelerim hep aynı başlar.
Biraz eksik, fazlasıyla noksan.
Ruhuma sinen her bir insan parçası, gidenlerin yarasını ilk günki gibi sarar .
Her başlangıç bir sona bağlanırken, her son yeni başlangıçları heybesinde toplar mı?
Kelimeler birbir çoğalırken dikiş tutmaz bir parçası yırtık düşünceler paçavrasını.
Benim cümlelerim hep başladığım gibi kalır.
Ben hep bir şeyler için çabalamayı, bir şeyleri iyi etmeyi istedim,
Herkesi mutlu etmeyi en çokta .
Sen hep vardın doğrulugunu bile bile aptal bir hayale kapıldım,
Kendimi kandırdım , eziyet ettim kendime günden güne.
Farkında olmak, bir rüyadan uyanmanı - her zaman ani bir uyanışla - sağlamıyordu bazen.
Ben en olmadık zamanlarında umut ışığını içime işlerken ilmek ilmek,
Geçmişin puslu anıları canımı sıkıyor.
Ben ötelemeye çalıştıkça yumaklar halinde üzerime yağıyor.
Bir hayli yorgunum, biraz kırık, fazlasıyla üzgün…
Ben çabaladıkça, ellerimden kayıp gidiyor güçlü yanlarım.
Durduramıyorum zamanı ve zaman hızla kayıyor gözlerimden .
Hangi eski filmin fragmanı bu, çıkmazlara gebe yolsuz yarınlarım?
Kalbime çöreklenmiş ateşin tam ortasındayım.
Yapma ! diyorum kendime yapma!
‘Bir kemik aynı yerden iki defa kırılmaz’ derler.Bin defa kırılıyorum , gözlerime değen cümlelerden.
Ne tuhaf! Biran için dünyanın en tam insanıyken,
Hiç gitmeden de yoruluyordu insan.
Durup beklemekten, umursamadığını sandığı herşeyin aslında birer yük olarak her gece boğazına çökmesinden en çokta.
Senin gibi mutluluk naraları atamıyorum ben. Gerçi senin içinde de ben varım .
Seni dibe çeken benim dimi. Hepsi benim.
Bilirsin ben beyazları sevmem. Ben en karanlık , en dip, en kötü halinim senin .
Hiç kalmadığını biliyorum, yada günden güne yok olduğunuda.
Sen uykunun kollarında belki en derin rüyalarındasın.
Seni sevmek yetmeyen zaman, Gündüzleri gecelere bağlamak, geceleri sabahlara çıkarmak.
Seni sevmek çıkmaz sokak. İçimde tarifi imkansız duygularla sana yol almak belki de.
Herşey silikleşiyor, anılar puslu gecenin koynunda.
Yüzler, onlar bir buğulu camın ardında..
Güne bakan ay soluklaşıyor, herşey anlamını yitiriyor.
Gözlerimi kapattığımda gözlerini görüyorum...
Aklımdan binlerce soru geçiyor.
Her biri 'acaba'yla başlayıp devamini getirmekte zorlanıyor.
Sadece 'zaman' diyorum..
Zamanın hiç bir şey değiştirmeyeceğini, hiç bir sorumu cevaplamayacağını bile bile 'zaman' diyorum!
Belki hiç bir şeye açıklık getirmeyecek bu zaman, ama belki sorularımın silinmesine vesile olabilir.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!