Gül Kokuyorsun Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Bedenimin yarısı kış
Diğer yarısı sonbahar
Hep mahşeri yaşıyorum
Birde seni özledim
Güzel yâr
Seni düşlüyorum
Gözyaşlarımla
Islanan yastığımda
Sen gül kokuyorsun her dem
Bitmeyen acılarımın arasında
Sıcak gülüşünü unutamam hiç
Ey sevdiceğim bad-ı sabah yelim
Sende yaşadığım o bahar gitmiyor aklımda

Hayalle, düşle
Sarsılıyorum
Kırılganlığım üzerimde
Gözyaşlarımla ıslandı seni arayan şu ellerim
Zaman kritikse bile gel, sarılayım ince beline

Ay çırılçıplaklığında
Aşk limanına girmiş
Sana sarılmıştım sıkıca
Ey ürkek kekliğim
Suna boylum, narinim
Benim güzel çiçeğim
Ben o nazlı, masum bakışlarında mest olmuştum
Nicedir dudaklarımda ateşin var, nicedir sarhoşum

Mehtaba bıraktığın
Misk-i amber kokun sindi yeşil, sarı, al güllere
Kırlarda sıska, kırçıl çiçeklerde seni kokladım yâr
Ateşböceği dolaşırken o bembeyaz taze bedeninde

Ay ışığı öperken
O bembeyaz göğsünü
Suskun keskin bir haz
Damarlarımda dolaşıyordu, içime doğru
Tenhalığı sevmeyen gözlerim uğraşırken seninle
Kalbime vatan sevgisi gibi hep aşkımız üşüşüyordu

Gülüşün sanki diyardı
İçinde yaşam hayat vardı
Ağlamamla, yalnızlığımla baş-başa kaldım
Seni istiyorum ülkem kadar, gel koşalım bir bahara.

20.082013
İstanbul