Gül Kokulu Mendil Şiiri - Hamdi Oruç

Yaşlı bir kadın yatakta
Gözleri soluk yapraklar gibi
O yapraklar en hazin olanı yere düşen yaprakların
Aynaya yansıyan hüzün gece boyu
Ölüm kapıda
Pencereden hayat dolmuyor odaya
Çocuk sesleriyle,kuş sesleriyle
Bir fırtınayı atlatma kaygısı var içerde

İki sevenden birini
Ölüm yanlız bırakmak için gelir...

Kerpiç evin duvarlarında sessizlik...
Yetim kalacak gibi eşyalarda bir telaş var
Bir mendilde saklanır inciler
Düğümlenirken bohçası bir ömrün
Çözülürken geminin ipleri

Kerpiç evde kederli koca
Eski günlerin nehri akar yanaklardan süzülüp
Döner-döner boynu bükük bir çift göz
Yaralar açar duvarlara
Kim demiş duvarların dili yok…

Kalbim ağlar,duvarlar ağlar
Büyürken mezarda bir selvi
Bir sevgi baharından
kalır geride gül kokulu mendil…