Gül kokulu hasret Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

Güneş her sabah doğarken, seni anıyor,
Kavuşamadığım uzak bir yıldız gibisin.
Gece olunca yıldızlar seni haykırıyor,
Ve ben gökyüzüne bakıp, dualar fısıldıyorum.

Adını rüzgâra söyledim, taşsın diye,
Belki bir meltem seni bana getirir.
Yağmurlar toprağını ıslatırken sessizce,
Sana yazılan şiirler bulutlara yükselir.

Mevsimler dönerken sensiz hep eksik,
Bahar çiçek açmaz, yazlar sessizdir.
Sonbahar hüzün olur yaprakların düşüşünde,
Kış ise kar beyazı bir vuslat özlemidir.

Sonsuz bir döngüdür bu hasret yolculuğu,
Toprağın üstünde gül koklamak da bir dua.
Her gün bir başka sessizlikte yankılanır,
Birlikte yaşadığımız anların ezgisi.

Toprağın derinliklerinde, senin izlerin,
Gökyüzünde aradığım yıldız gibi saklı.
Ben her kokladığım gülde seni buluyorum,
Ve her bulduğumda kayboluyorum.

Ah, keşke bir ses duysam, bir nefes hissetsem,
Ellerimle tutamasam da varlığını bilsem.
Sonsuzluk seninle bir kavuşma olurdu,
Ama şimdilik, seni toprağında seviyorum.

Toprağında gül kokusu, seni arıyorum,
Ve her nefeste, ruhumu sana adıyorum.
Bu şiir, senin hatırana bir dokunuş,
Sensiz dünyada, sevgin hep dokunur.