Gül Koksun Şiiri - Ümit Alphan

GÜL KOKSUN
Senin dilinde.
Ritim tutan ayyaş yazarım kalemimle.
Sende kaldırımların dansözü.
Meşhur köksüz çiçek...

İstanbul’un sahte kaldırım taşlarının üzeri.
Ayaklarını sora dursun.
Dursun bakalım oracıkta yeni kaldırım gülleri...

Çatırdasın ahenksiz,teneke içinde.
Yağmurda sığındığın.
Dayandığın koca meşeden kopan kurumuş bir kaç dal.
Aynı meşe yapraklarını döksün.
Döksün ki;
İnce topuklarını bastığın kaldırımları örtsün.

Süpürgeci kafası önde ay sonunu düşünsün
Kaldırımları sen artık yokken, rüzgarla süpürsün.
Polis siren çalsın,seni sorsun.
O an olan olsun.
Zaman bir an dursun...
Eyvah!
Desin,beyinsiz gönlüm.
Artık bu son olsun...

Şiir yazılan her kağıt.
Sokağa atılmışsa,artık ve gri olsun.
Senin gibi koksun.
Sen sahte kaldırımların renksiz, nadir gülümseyen gülüsün...
Ümit ALPHAN // Gül Koksun //