Gül Kokan İsimsiz Kadınlar

Gül kokar geçerler sessiz sokaklardan
Ne bir adları vardır, ne de izleri
Bir bakışta yazılır yürek defterine
Kimse bilmez, kaç şiirlik gizleri

Kendilerini anlatmazlar pek kolay
Bir gülüşleri yeter her şey anlatmaya
Çay demlerken bile düşünürler dünyayı
Ve içlerine atarlar kırılmayı, ağlamayı

Ayaklarında yorgun zaman izleri
Gözlerinde yarım kalmış mevsimler
Sevmeyi en çok onlar bilir aslında
Ama en çok da onlar unutulup gider

Saçlarına yağmur düşer haber verilmeden
Elleri dualı, kalpleri annesiz bir keder
Her acıyı içine süzüp gül gibi taşırlar
İşte onlardır: Gül kokan isimsiz kadınlar

Sırtlarında yük değil, hikâye taşırlar
Bir bakışta çözülen suskun bilmeceler
Güçlü görünürler, ama kırılgandırlar
Kırılınca da kimseye söyleyemezler

Adını koymaz kimse, unutulurlar
Bir sokak lambasında, bir mektupta kalır
Ama rüzgârda bile hissedersin kokularını
Gül kokan isimsiz kadınlar hep var olurlar