Gül kızılı. Şiiri - Ozan Vurguni

Bu kentde başı boş avareler gibi
Dolanıp dururken biçare aşıklar
Kaldırım boyu uzanır durur,
Gün yüzüne düşen gölgelere asılı yüzler
Her şey varlıkla yokluk arası dostluklar gibi.

Bazen yanaklardan dökülürken
Çağıl çağıl sulu serpken gülümsemeler
Yüreğim ılıman bir bahar düşlerine kapılır
O an içimdeki boşlukda kaybolur rengler
Güllerin Kızılına vurulur;
Dallarının altında öylece kala kalırım...

Gönüllerde her ize sinen dokunuşlar
Sosyal bir bağ oluşturur bütün evrenle
Sen dönersin kainat döner
Gözlerden yağmur taneleri dibi dökülür
Bazen düşlerinde dokunduğun,şeyler de
Sen kendinin uzağında kalırsın.!

Bazen yüreğin
Köpüklü sulararın yakamozlarında
oynayan çocuklar gibidir.!
Bazende;
Denizin suları nasıl gelgitlerde çelirirse
İşte öyle sende kabuğuna çekili verirsin.!
Seni senden başka
bu melenkolik aşk'dan kim koruyabilir ki...

Şimdi uzanıp tutunu versene
Gönlündeki maviye iz bırakan yakamozlara
Ne duruyorsun haydı uzatsana ellerini
Umudu sakladığın suların kollarına..
Hasreti özlemi sardığı gibi sarsın
Bütün dünya halklarını kolların..

Abdullah Oral..