Gül Keleş Şiirleri - Şair Gül Keleş

Hüzün Çökünce Gönül Toprağına.

Hüzün çökünce gönül toprağını kokluyor
Kardelen zirvenin havasını kokluyor
Sen kasırgalara dayanmışsın
Rüzgar'lamı yıkılacaksın?

+ Kına +

Seni kına diye yaksam ellerime
Kazınsa tırnaklarıma sinse kokun
hiç silinmese izi kalsa
Ellerime yaktığım kınanın

Sustum

Yokluğunda konuşamadım
Bir gülüşün bir bakışın
Merhemdir yüreğime bendeki seni
Anlatır senin yokluğunda

Aşklar Gönderdim Sevda Seline..

Viranedir gönlüm aldı havayı
Çekmeyen ne bilir kara sevdayı
Gene efkar sardı başım dumanlı

= Desem' Ki =

Desem'ki ey sevgilim bulut bulut olup bana gelir misin?
Beyaz mavi gök kuşağı fark etmez yeter'ki gel sevgilim
= Desem'ki =
Yüreğimde' ki sen rüyalarımı süsleyen sevgili

= Gönlümün Arkadaşı Ol Ey Yar =

Her güzellikte gönlümün arkadaşı
Kalbinin sırdaşı olmak isterim
Eğer konuşmak istersen her zaman kalbimin
Çarpıntısın'da seni dinlerim

Pirim..

Pirim dergahından geçtim
Kudret şerbetinden içtim
Ali'nin suyunda piştim
Ali'nin yoluna düştüm

Niye Dalgın Bakarsın

Yelken açılır aşka
Sıkıca bağlanmıştı
Gelecekteki aşka
Fırtınalar kopsada,uğul dasada

= YAR YOLU =

Yar yolu aşk yolu
Kolay değildir sevmek sevilmek
Dönüşü yoktur bu yolun
= Yar yolu aşk yoludur =

.Sevgi Dedim..

Sevgi dedim kin verdiler
Yarama tuz bastılar
Gamı kederi yüreğime koydular
Korlar içinde kaldım