Gül İle Bülbül (Bu da bence hikayesi)

Neşe ile uçuyordu göklerde,
Özgürdü, mutluydu.
Ve gördü onu toprakta,
Zayıftı, mahzundu.
İçi parçalandı,
Ona acıdı.

Koştu ona, elini uzattı,
Besledi, ona baktı.
Günden güne büyüyordu, güzelleşiyordu,
O, onu korudukça.
Günden güne seviyordu,
O ona baktıkça.

Gül olmak üzere, bir tomurcuk olmuştu.
Öteki,
Kolunu kanadına germişti,
Aşık olmuştu.

Ve işte beklediği gün gelmişti,
Sonunda açmıştı,
Karşısında duruyordu,
Öteki ona burun kıvırıyordu.
Ne de olsa o bir gül, güzel ya.

Ya peki sonra?
Sonrası fena,
Bizimki kendini kaptırmıştı ona,
Ondan ayrılmak mı, asla!

Başından bir an olsun ayrılmıyordu,
Gül de onu hiç sevmiyordu,
Bıraktı bülbülü terk etti,
Bu ayrılık aklına hiç gelmedi.

Yalvardı ona yakardı,
Ne istese yapardı,
Ama gül istemedi,
Ona “beni unut” dedi.

Bizimkisi gururluydu,
Fakat yine de seviyordu,
İçin için eriyordu.

Ondan ayrıldı,
Sevdiği için yaptı,
O istediği için yaptı.

Günler geçti gitti,
Bir gün yine ona yolu düştü,
Bir de ne gördü,
Hayır olamaz bu bir düştü.

Sevdiği sararmış solmuş,
Eski güzelliği yok olmuş
Gül af diledi,
“Ben ettim, sen etme” dedi.
Hala seviyordu o solsa da,
Aşıktı ona ne olsa da.

Bir kere daha denedi,
Gül “olmaz” dedi,
Artık ölmek üzereydi,
Son pişmanlık fayda etmezdi.

Son bir gayretle bülbüle bakıyordu,
Gözleri buğuluydu,
“Seni seviyorum” dedi,
Ve son nefesini verdi.

Ağladı bülbül onun başında
Gül artık onun kolunda,
Fakat ne çare,
Cansızdı artık biçare.

Elleriyle yaptı mezarını,
Düşündü alın yazısını,
Ona dua etti,
Ve bir de yemin.

“Olacak her yerde,
Bir gül bahçesi,
Ve sen onların annesi,
Ve ben onların bekçisi.”