Gül İle Bülbül Şiiri - Muharrem Öztürk 2

Bir ağaç gölgesinde eğlenmek gibi geçti ruzigâr
İlk defa bu kadar hızlı esince.
Umulmaz bir derde kıldı düçar.
Dalından koptu bir tohum
Seyre bıraktı kendini zaar
Bir müddet yol aldı ve düştü toprağa
Tohum ki eşsiz nadide
Ve güzelliğine doyamaz dîde
Gün dönmeye başlayınca nehara
Mevsim yüz göstermeye durmuş bahara
Baş verince kıskanır mı acep lale
Dem müsaade eder mi bülbül ile hemhale
Yağmur düşüp ve güneş vurunca
Filiz verir topraktan çıkar gonca
Su misali akıp gider zaman
Bülbül ile şakımaktır güman
Yaşı ilerleyip de kemale erince
Dalbudak salıp boy verince
Serpilip bahçede arzı endam eder

Bülbülün şakıması derdine derman
Bu özlem ile bekleyip durur
Bir boyun büküş ki nalan
Özlemini rüzgar ile etmiştir ilan
Mevsimini bulunca açar gül.
Lakin bülbül uzakta müşkül
Eteğine varıpta şakıyamaz bestesini
Dindiremez yürek ateşini
Kendi kendine mırıldanır türküler
Hasret gülü de bülbülü de törpüler
Gülün kalmaz artık kokusu.
Kaçmıştır bülbülün Uykusu
Bir hikaye ki sonu hüsran.
Birbirlerine Hasret etmişler figan.

10 Şubat 2020