Gül ile Bülbül Şiiri - Mustafa Sevil

Unutup gitti bir akşamüzeri bir gül
Hicran duydu, acısından öttü bülbül
Hızlıydı zaman, örttü anılara bir tül
Unutuldu gül, o aşktan bir ağıt kaldı

Duydu bir vakit bir meczup bu ağıtı
Namlı sevdadan kalan feryad-ı figânı
Aşkı bilmezdi, ağıt aşka dahil sandı
Oysa aşk, her günbatımında yanmaktı

O zamandan beri kim haykırsa ağıtını
Onlara atfedildi aşk, görmeden yananı
Sanki haykırmak daha çok acıtır gibi
Sanki aşk, bir ağıta sığabilir gibi