Gül-i Rana Şiiri - Hasan Yıldız

Ne gönül ferman dinliyor
Nede hükmü var
İstilaya uğramış fikrim,asiyim
Asabiyim...

Her derdime şifadır leb-i busen
Ezelim sen,ebedim sen ey gül-i rânâ
Bir zîya belirse gözlerinden
Bin gam demir alır defterimdem

Ahh...gül-i-rânâ
zaman gâm yağmuru
Ben demine düşüyorum matemin
Dem küflenir içmimde

Kaç yangına körüktür gözyaşlarım
Çığlıklarımda yankılanır ahuzarım
Hazanın duvarlarında tebesüm eder hilalin
İner sol yanıma saplanır firakın hançeri
Köz köz
Göz göz
Düşerim umut uçurumlarından

Göz yaşlarım kızıl kadehlerde mey
Doldur sâkî,
Doldur yüreğim bu gece meze
Kesin,biçin yardan başka ne var
Can sarhoş canan sarhoş

Aşkta inkılap oldu döşümde
Sebebsiz değildir bu intizarım
Karanfil kokulu gecelere isyanım
Saplanır bakışların yorgun anılara
Dolarsın iliklerime hücre hücre

Uzanır ellerim
Ateşler kan tutar yüreğimde
Yanmaya razıyım bu ateş gömleğinde
yeter ki
yeter ki bırakma ellerimi ey gül-i rânâ

Kulhasan44