Gül-i Rânâ Şiiri - Zübeyde Demir

Neyleyim fasl-ı bahârı, onsuz çoraktır 'âlem
Gönlüm gülle çiçeklendi, başka râyihâ istemem.

Gül-i Rânâ! Sen endâmınla âsûde bir nâzendesin,
Asırlardır dinmeyen bir hasretin şevkindesin.

Vuslata ermek ki ruhunla, haddim ola mı râyihânla
Sen arzularınla, pâyidâr olan bir 'aşkın meylindesin.

Sensizliğe iştirak eden ruhumun var bir seferi,
Gönlüme iltica eden aşkının yoktur merhameti.

Yoluma dikenler sersin de zuhûrun, bülbüle meyletmesin,
'Aşık olmayan anlar mı ki, âhüzârın dilinden.

Mihmân-ı leyâl erdi bu zamanda ancak Mecâlis-i Seb‘a'ya,
Gönlüm bir şebnem gibi rü'yâlarımda düştü sadâya.

Hikmeti bu mudur ki, firâkınla bir ney gibi inlerim
Ömrüm nasib etsin bana, aşkınla demleneyim Hüdayâ!