Gül Hikayesi Şiiri - Nuri Koray Ülgen

Bir güzel gül gördüm sahipsiz topraklarda
Ektim ondan habersiz kalbimin toprağına
Sevdamla suladım her an, bekledim fark etsin beni
Sevdayı söylemek lazım ya, habersiz yeşermedi

Söyledim güle suyunun nereden geldiğini
Belki suyunu beğenmez, öyle solar giderdi
Hemencecik yeşerdi ve bir de gonca verdi
Ben daha anlatmadan ona pek çok şeyleri

Ben ki bir fidanın yeşermesini bekleyen aylarca
Bilemedim bir anda, nasıl gül olur gonca
Gonca verdiren sevda, güle de yeter miydi acaba
Suladım yine sevdamla, gonca bu açardı zamanla

Zaman geçti, fakat açılmadı o goncalar
Sevdama rağmen solmaya başladı yapraklar
Sanki gülüm beni yalancı bahar sanmıştı
Sevgimi görmüş, fakat belli ki anlayamamıştı

Baktım hiç değilse büker mi boynunu sevdamdan
Her su gibi sanmış beni, sevdamı da sıradan
Su gül istemedi diye kurur mu, besler o zaman umudu
Bir umut ki bekler hala gülü, halbuki gonca kurudu

Gül güzel olunca istemez onu hangi toprak
Gonca toprağını bulunca elbet açacak
Kalacak toprağımda açmış gülün solmuş goncası
İstemem kalbimde olmasın başka aşkın gölgesi

Gelmiştir artık goncayı yerinden sökme vakti
Uzaklaşmalı, zor gelir başka toprakta gülü görmesi
Yoruldum, bıraktım artık boş kalsın toprak
Açmış gülü eker elbet biri, açmış kalmayı umarak