Gül Goncası Şiiri - Ecir Demirkıran

GÜL GONCASI

Gözüne mil çektirmiş, kahküller düşmüş yüze
Yanağa ben yaparak, pek yakıştırmış öze
Endamında zerafet, Nazını süze süze
Sanki ceylan yavrusu, gül goncası nazenin

Mest eder bakışları, ılık yeller estirir
Gülüşü başka afet, kalbe mekik çektirir
Gerdanda görünen su, gönle şifa ektirir
Sanki bahar yelinde, gül goncası nazenin

Rabbım güzel yaratmış, söze hacet ne gerek
Sandım Kınalı keklık, iner suya sekerek
Mehtabın aydınlığı, gökyüzünden
süzerek
Süreyya yıldızıymış, gül goncası nazenin

Yıkık virane ruhum bu aşkın penaçesinde
Fermanım dolaşıyor, dilin her hecesinde
İrem bağında gördüm, gönül çerçevesinde
Resmine bakıp durdum, gül goncası nazenin

Gece kuşları olduk, yıldızları saymaktan
Şayet baban görürse kurtulmam dayaktan
Niyet sana gelmekti, geçemedim sokaktan
Takibim de Azrail, gül goncası nazenin

Yazdığım her satırda seni sayıklar dilim
Sanki akşam  güneşi, suya vurur kandilin
Mezar taşıma yazdır, yare hasret safdilin
Son dileği benmişim, gül goncası  nazenin