Gül'endam Şiiri - İsmail Çifcibaşı

Zemheri bir aşkı yazıyorum karakalemle
Hayret etme sözlerime
Hayret etme maharetime

Benim sırrım sensin
Yazdıran
Yaşatan
Yaşlandıran sensin Gül'endam

Konuşturan sen
Susturan sen
Şerbet içsem kan kusturan sen
Damga damga göğsüme vurduğum
sensin Gül'endam

Seni gördüm,
Göğsüme bir kelebek kondu
Elim kalem tutar oldu
Bir ölü yeniden hisseder oldu

Güldün :
Göğsüme bir kelebek daha kondu
O günden sonra adeta kalbim durdu
Ürkütüp kaçırmaktan korktum
Elimden kalemi düşürmekten korktum

Dur durak bilmeden,
Kaybedecek hiç bir şeyim kalmamışçasına yazıyordum
O kaleme son çaremmişçesine sıkı sıkı tutundum
Her duyguya onunla savruldum

Birazcık da ona borçlu benliğim
Kılıç şöyle dursun
Kalbinden bile keskindir kalemim
Kralların dahi celladıdır kelimelerim

Zalime cesaret mazluma merhamettir
Namus bildiğim, sensizken
Günleri böyle böyle geçiririm

İşte tüm bunlar kalbine esir düştüğüm için
Yolun devamını sensiz nasıl yürüyeceğimi,
Nereden gideceğimi, bu kalbi nasıl terbiye edeceğimi
Bilemediğim için Gül'endam

Bir eylül yağmuru Bir sağanak yağış
Aklar mı beni tüm geçmişimden,
Her şeye rağmen tüm cesaretim
Allah'a iman ettiğimden, Kadere teslimiyetimden...

Fakat bu son yakışmadı bize...
Yokluğun çöktü evin bildiğim kalbime,
O son akşamda ; ağlamam, haykırmam,
İsyanımla hakkımı savunmam gerekirken

Sahra da yalnız bir ağaç,
Sokağın sonunda karanlık bir sokak lambası ve
Salıncağında yalnız bir yetim gibi
Bir başıma kalakaldım Gül'endam

Varsın, ne derlerse desinler
Gönül terazisi Mizan'dan bile hassastır alacak verecek olmaz
Şimdi, sen Bir gonca gülsün; dikenlerini bana bırak var git,
Güllerini götür sevdiğin, gönül verdiğin o adama

Daha önce yaptığın gibi...
Beni boşver, halim harap
Hakkım helaldir sana Gül'endam.