Gül’e Ümit Şiiri - İbrahim Halil Karahanlı

Hissedersin artık bazı şeyleri, yaşarsın ama söyleyemez, haykıramazsın ya.
Hani içinde birikir ve sabrını zorlar ya.
Hani titrersin, gözlerin dolar.
Hani en mutlu anında aklına gelir, bulur seni ya.
Hani onun yükü kalbini zorlar.

Belki bir umuttu, bugün yanan ateş, yarın azalır, sonra kül olur dersin
Diğer taraftan; insan su içmeden yaşayabilir mi der, onsuz olamaz, bitersin…

Bir şerit gelir gözlerine, evet o, o gelir gözlerine.
Ve yarını gözlerinde izler, düşünürsün.
Onunla bir hayat sürersin hep, inanırsın biteceğin özlemine.
O an hayallerle avunduğunu anlayıp, üzülürsün.

Zaman su gibi akıp geçmiş,yine uzaklara dalmışsın.
Fakat gözlerinden hala onun gözlerini kovamamışsın.
İçinden bağıramamışsın git diye.
Diyememişsin; kalbim, gözlerinde şehit diye…

Hani olur ya,
Düşünürdün önceden, kötü şeyler hep başkalarını bulurdu.
Güvende hissederdin kendini, çünkü kalbin hep temiz olurdu.
Düşünürdün ya ben hiç ağlamadım diye,
Ta ki, sen derken; bu hallere düşecek miydim diye…

Bazen gülüşü aklına gelir, dönersin eskiye
Ne yazık,bir gülücük bile acı bırakmış geriye.
Biz hiç beraber gülemeyeceğiz dersin.
Anlarsın ki; sen sadece hayallerde gülersin.

Kötü bir haber geldi gülün koparılmış diye.
Bir Pazar akşamı ağlamıştın, gülüm gülüm diye.
Gülün koptu artık, soldu solacak.
Sen onu dalında sevecektin, ama artık olmayacak.

Sen yinede vazgeçmedin, bırakmadın sevdiğini
Zaman geçti, anladın daldaki gülü sevmediğini
Sende, bir sahte gülü sevdiğini anlamıştın bile.
Lakin sahte güller asla solmaz, gerçek kokusu yoktur diye…

Anladın mı şimdi, hepsi bir rüyaymış bile?
Uyan artık sabah oldu, gülüm sana güle güle…