Gül Diye Diye Şiiri - Osman Kaya Malatya

Garip bülbül hasret kalınca güle,
Dizer manileri gül diye diye,
Ayrılığın derdi verince çile,
Ezer kara bağrın gül diye diye.

İlkbahar ayında coşarak çağlar,
Gönül alışınca umutlar bağlar,
Özler sevdiğini her gün kan ağlar,
Gezer daldan dala gül diye diye.

Der kadere kimse karşı koyamaz,
Gonca güle cebretmeye kıyamaz,
Başa gelenleri saklar yayamaz,
Yazar dertlerini gül diye diye.

Sevenleri eylese de laf ile,
Teselli bulamaz yanar naf ile,
Uğraşmayın der ben gibi saf ile,
Çizer resimleri gül diye diye.

Göz yaşları durmaz feryat ederken,
Orgun orgun ağlar güle giderken,
O kırgındır yarenleri gülerken,
Süzer sehraları gül diye diye.

Başına kalınca hayaller kurar,
Mahzunca alıyor duygulu karar,
Bir an ayrı kalsa gülünü arar,
Bezer dünyasından gül diye diye.

Zamanı gelince dökülür yaprak,
Vade yeter bir gün çağırır toprak,
Kaya der gönülde tükenir merak,
Yüzer hülyalarda gül diye diye.