Gül Demeti Şiiri - Mete Kapusuzoğlu

Azı diken çoğu gül,
Yetiştirdin yurda gül.

Dikenler elin olsun,
Gülden dünya kur da gül.

Bahçeyi diken sarmış,
Söylesene nerde gül?

Bülbüller uçup gitmiş,
Onun için zârda gül.

Dikenler gülsüz kalmış,
Bu onulmaz derde gül.

Leylâlar çöle düşmüş,
Mecnunları yer de gül.

Dikeninin izi var,
Şu akılsız serde gül.

İnsan denen garibin,
Hallerini gör de gül.

Kadir kıymet bilmeyen,
O vefasız ferde gül.

Gülde derman ararlar,
Şifa mı her derde gül?

Dalında zaten güzel,
Hoş görünür karda gül.

Bakmayı bilen görür,
Ne güzeldir yârda gül.

Namertle işi olmaz,
Can suyudur merde gül.

Gül bahçesi bulursan,
Seccadeni ser de gül.
Toprak ilktir, toprak son;
Bak kurumuş yerde gül.

Malum vakit gelince,
Emaneti ver de gül.

Burada gülmek kolay,
Yiğit isen orda gül.

Ömür biter, dert biter;
Gülün varsa der de gül.

Derdiğin o gülleri,
Yüreğine ser de gül.

Güller yürekte açar,
Açmaz başka yerde gül.

Sefasını dünyanın,
Eğer varsa sür de gül.

Âh u figânını bırak,
Gerçekleri gör de gül.

Mutluluk yumağını,
Ömür boyu sar da gül.

Her günün bahar olsun,
Güz gülünü der de gül.