Gül de Gül Şiiri - Necip Zeybek

Bir de gül de sen/Sen de gül de bir
Gülsüz geçer mi ömür,
Hangimizin gönlü kalmadı bir gülde.
Gün oldu elde gül,
Put gibi kalakaldık ortada…
Gün oldu dilde gül,
Dut yemiş bülbül gibi donakaldık lahzada.
Gül de gül, gül de gül…

Bir de gül, desen/ Gül, desen bir de…
Yeter ki iste sen gülistanım.
Gül, derim,
Gülüm, derim, gül yüzlüm…
Gülce’m derim, gül cemalim…
Ben Gül’ü çok severim,
Yabani gülüm, yedi verenim…,
Sen iste yeter ki,
Gece gündüz gül,derim…
Gül de Gül, Gül de Gül…

Sen de gül de bir/Gül de sen de bir …
Ha sen, ha güllerim…
Seni görsem derdest olurum,
Koklasam seni mest olurum,
Ha sen, ha güllerim…
Hangi akşam okşayıp sevsem seni,
Tomurcuklanır o sabah güllerim…
Gül de gül,gül de gül...

Sen de: “gül ” de bir/Bir de sen: “gül”, de.
Çok göresim geldi yâr seni,
Gül, denince nasıl gülerim?
Ah duysam bir sesini,
Hissetsem göğsümde nefesini,
Tutsam narin ellerini
Öpüp koklasam saçının tellerini,
Siler gözyaşlarımı gülerim gayrı ben!
Gül de gül ,gül de gül, katıla katıla gül!