Gül Çocuk Solmasın Gülüşün

Başucumda bir karabulut, içimde bir acı girdabı var
Günümü, güneşimi yutan karanlık sardı her yeri
Kavgamın en orta yerinde
Özgürlüğe giden
Yollara
Soysuzlar
Barikat kurdu
Üşüyorum bu gece
Yine durmuyor
Esen
Sonbahar rüzgârı
Dökülüyor sararmış
Sararmamış narin yapraklar
Sallanırken ağaç dalları, içim sızlıyor bir kez daha
Mavi düşlerde gizlediğim o umutlar, şimdi simsiyah

Gökkuşağına benzeyen çiçekleri, gülleri çok özledim
Yaşayamadığım sevinç, mutluluk bana çok uzak
Kabuk bağlamayan yaralarım kanarken içimde
Dur-durak bilmeyen ağrılar varken
Göğsümde, ciğerimde
Şafağına koştuğum
Sabah
Halime bakmadan
Zulüm
Acı oldu bana
Karanlık girdabın içinde
Gökyüzünden yıldızlar dökülürken
Kavgamın içindeki bitmeyen
Çığlıklar
Kördüğüm oldu
Dolandı elime, ayağıma
Şimdi bulutlarda ağlasın gayrı, ben gibi
Sahipsiz kuytuda çığlıklardayım, bu bitmeyen gecede

Toprağa dökülen yapraklarla, çırılçıplak kaldı dallar
Hazanda mıyım, mezarda mıyım? Hiç belli değil
Hiç, öyle bükme boynunu çocuk
Ellerin ellerimde
Gözlerin gözlerimde kalsın
Ölme çocuk
Ne olur ölme
Vakit henüz çok erken
Bak parmak uçlarından
Güneş doğuyor
Doğudan
Bu kavga
Mazlum halklarla
Eşkıyaların kavgası
Bak
Şırnak’ta
Varto’da
Silvan’da
Sökülüyor karanlık
Nusaybin’e, Karlıova’ya
Yedi rengiyle doğuyor güneş
Yeniden boy veriyor, ülkemizde umut çiçekleri
Gül çocuk gül, hiç solmasın yanaklarındaki o gülüşün

Mehmet Çobanoğlu
15.12.2017
İstanbul