Gül Çocuk Şiiri - Salih Yıldız

Dökme, yeter gözyaşını, kalk ayağa gül çocuk
Sen ki zakkum bahçesinde, açan gonca gül çocuk

Asıl seni ağlatanlar, ağlayıp utansınlar
Dünya ahret perişanken, bil ki onlar zül çocuk

Yeşillere hazan vurdu, yandı güzel ormanlar
Sana hayat veren sular, şimdi kuru göl çocuk

Bundan sonra işin daha-daha zor görünüyor
Atan, katletti hayatı, mamur dünya çöl çocuk

Sen Gazze’de, Somali’de, Paris’te de çocuksun
Kendi elinde değil ki, doğduğun yer bil çocuk

Saf ve temiz işlenmemiş, kıymetli mücevhersin
Usta eline geçersen, olursun çil-çil çocuk

Koşup oynama çağında, yük vurulur sırtına
Minnacık bir serçe iken, sanıldın gür fil çocuk

Kimi zaman menfaate, alet ederler seni
Çekerler masum gözüne, ateşten bir mil çocuk

Lüks evlerde artık yoksun, pati almış yerini
Ova susuz çorak gibi, toprak olmuş kil çocuk

Dün kendisi çocuk olan, bugün kıyıyor sana
Çabuk büyü insanın bu, ayıbını sil çocuk! ..