Gül Biraz Şiiri - Yusuf Kesik

Kendimi yalnız hissettiğim bir andı;
Yalnız bir kadın uzakta görünüyordu.
Yaşamın bütün zorluklarına inat
ayakta durmaya çalışan bir kadın.
Tüm gücümü topladım
Yanına oturduğumda uykudan uyanmış gibiydi.
Tatlı bir gülümsemeyle selamladı beni.
Eliyle bakışlarını siper ediyordu.

Gözleri, yüreğindeki boşluğu hissettim
elimi uzatsam saçlarını okşasam.
Anlatır mıydı bana kendisini?
Kendim gibiydi nasırlı ellerini gururla ovuşturuyordu.
Gözlerine bakmak istedim.
Belki çektiği zorlukları okuyabilirdim.
Göz göze geldiğimde;
utangaçlık mahcubiyet gurur duyamayacağı sıkıntı dolu bir yaşam.
Yumuşak bir ses tonu ile fısıldar gibi konuştu
ölümsüz bir duygu ile ruhumu duygulandırdı
arada bir susan dudakları titrer gibiydi.

Kendi yaşamımı ertelemiş gibiydim.
Nasılda çırpınıyordu yüreğim bir bilseydi
kimsenin bakmaya kıyamadığı o gözler
şimdi bana doğru bakıyordu.
Yüzünde tatlı bir tebessüm
yanakları kızarmıştı.
Ah! o yüreğini açsa, sevgi ışığı yüreğini aydınlatsaydı.
Ruhum kanatlanmıştı bir an
elini tutmak,
saatlerce konuşmadan bakışmak,
özgürce dolaşmak el ele.
Yorulunca başımı göğsüne koymayı
uyanır mıydı içinde ki o yaramaz sevgi çocuğu.

Oysa bir gönül sevişmesiydi sadece
bu düşünceler.
Gitme vakti geldiğinde
ikimizde ait olduğumuz yerdeydik.
bir o kadar uzak ve bir o kadar yakın.