Gül Benim Değildi! Şiiri - Saffet Çakır

Gül benim değildi
Bilemeden düştüm toprağa
Yapraklarımız kan rengindeydi
Dallarımızda aynı tanıklar,
Kaderimizde sarmaşıklar.
kaydı yıllar avuçlarımızdan
Yağmurlar süzülüp indi yanağımdan
Ne baharlar bulmuştum benim değildi.
Şimdi kollarımda kış, yollarım yokuş.
Nerde olduğumu fark edemedim,
Yollarım kaygandı, geceler katran.

Gül benim değildi yaktı, yıktı beni,
Yan yana boy verişimize sevindim.
Kaderimizin aynı oluşuna üzüldüm.
Mevsimler önümüzden geçerdi,
El uzatamazdık.
Uzatsak ısırgan olurlardı, nedense.
Ağlardım, fark ettirmezdim.

Yalnızlık ikizimiz idi, acılar çocuğumuz.
Her gün aynı şarkıları söylerdik sessizce.
Çocuğumuzun beşiğinin gıcırtısı
Patikalarda yankılanırdı.
Aydan lambamız vardı
Yollarımız dardı,
Ümitlerimiz bir başak kadardı.

Gül benim değildi!
göğsüme yasladı gamlı başını
silemedim göz yaşını
bir mendil kadar.
Görmedi artık,
Kardelen, açelya, bir zambak
Topraktan arkadaşını.
uzaklarda şimdi o nazlı yâr
İçimde bir hüzün var dağlar kadar...

Gül benim değildi
Ah ki ne ah, bir rüzgâr kesti önümü!
Kararttı dünümü, zehir etti günümü.
Uzattım titrek ellerimi,
Silemedim göz yaşını, bir mendil kadar.
Hâla gözleri yaşlı mı?
Bilemedim!
O kadar...