Gül Bahçesi Şiiri - Hüseyin Karaçengel

GÜL BAHÇESİ (Şehit Ailelerine)

Siyah sürme çekmiş elâ gözüne.
Sevdiğim gülüyor benim yüzüme.
Elvedâ güzelim dedim eşime.
Gidiyorum artık gül bahçesine.

Evimde bıraktım bir eş, bir çocuk.
Tüfek tutmaz eli, şimdilik çocuk.
Anamın gönlünde ben de bir çocuk.
Gidiyorum artık gül bahçesine.

Kara tren düdük çalma boşuna.
Askerim uyuyor, gitmez hoşuna.
Acemiyim, alışmadım sesine.
Gidiyorum artık gül bahçesine.

Kayalık dağları delerek geçtim.
Kıvrım kıvrım akan nehirler geçtim.
Sakarya nehrini örnek mi seçtim?
Gidiyorum artık gül bahçesine.

Maraş, Antep şehitlere ağladı.
Trabzonlum, kara yazma bağladı.
Bu dağlarda Sultan Murat ağladı.
Yatıyorlar artık gül bahçesinde.

Karabekir Atatürk’le koşturdu.
Fevzi Çakmak ahaliyi coşturdu.
Genç ihtiyar; vatan için koşturdu.
Bekliyorlar beni gül bahçesine.

Sakarya, Ankara bir de Şirnak’ta,
Hakkâri, Şemdinli, Beytüşşebap’ta,
Elimde tüfeğim; gönlüm Allah’ta,
Gidiyorum artık gül bahçesine.

Bil ki, şehit düştüm bu vatanımda.
Peygamber çağırdı, onun yanında.
Yeniden yeşerdim cennet bağında.
Koşuyorum artık gül bahçesinde.

İki gül görmüştüm, kırmızı beyaz.
Birinin ihlâsı öbüründen az.
Emir verdi Allah, meleklere yaz.
Yaşıyorum artık gül bahçesinde.

01 Haziran 2001