Gül Ayında İstanbul Şiiri - Nurettin Uytun

Enfes râyihalarla büyülenir hülyâlar
Çiçektir,gülistândır,gül ayında rüyâlar.

Çiçeklerin dilinden binbir mâna dökülür,
Ruhun iştiyâkiyle zirvelere çekilir.

Derde düşmüş her çiçek,güzellik yarışında
Cilvesi,nazı “haz”dır; nihândır duruşunda.

Sihirli renkleriyle gönüllere akmakta,
Gönül penceresinden muhâbbetle bakmakta.

Ortancalar mor-mâvi,lâleler gönül gözü
Sardunyalar balkondan gözlemektedir bizi.

Mor ışınlar,ötede,mor salkıma dönüşmüş,
Cezbesinden başına,bal arısı üşüşmüş.

Erguvan,kalemiyle bahara imza atmış,
Hanımeli ipini,dut dalına uzatmış.

Kızıl çama imrenip,yükselmekte sarmaşık,
Sığınma mı,sarma mı,işi karmakarışık.

Yeşile kan damlamış,bir bahçede,ilerde,
Bir öbek,pembeleşmiş heyecandan,beride.

Nâzenin şükûfeler meltemle ayılmakta,
Âzade miskî amber kubbeye yayılmakta.

Ol hicrân âleviyle şafakta açan gülün
Sirâyet’figânıdır,dil-i mecrûh bülbülün!

Martılar çığlıktadır,kumrular “Hû! ” çekmekte,
Güvercinler sulaktan,sabah suyu içmekte.

Serçeler,derslerini ezber okumaktadır,
Kırlangıçlar,havada mekik dokumaktadır...

Manolyalar semaî şarkılara güftedir,
Akasyalar,leylâklar çiçekte,keyiftedir.

İğde uyanmak üzere,şimdi derin uykudan
Nilüferler vazgeçmez,sihirli durgun sudan.

Polenlerin pür neş’e düğününde,toyunda
Bir füsûnkâr havadır yaşanan gül ayında.

Şâşaalı âlemdir,İstanbul’da ilkbahar
Gönülleri,ruhları esrârı ile sarar.

Demet demet çiçektir,her solunan havası,
İstanbul gülistândır,sevdâların yuvası.