gül Ay ve yeşil geceye şiir

gül
yitik bir aşkın unutulmuş gölgesi
avuçlarımda çözülür yaprak yaprak
eskiterek yaşamımızı
dağıtır gülümseyişiyle
korkular yağdırır
ışıl ışıl
gönüllere
çiğle kaplı
kanlı teninden
ve
siyah beyaz fotoğraflardan
uzun bir öpüşü canlandırıp
ağızlar ve gözler ulaştırır

ay
iki yarım küredir
geceye bölünen
o dinsiz çığlıkla yükselirken
ne karşılık verecek
dönen tekerlek
acımasızlığın kan dökücü şelâlesi
dağların ardında
güllere dokunur
bir yolcu gibi
karanlıkla yarışan
fosfor olur
yaprak yaprak düşer geceye

yeşil saçlarını karaya boyar
resim gibi
asılır
karanlık duvara
dağlar
umursazlığa buyanır
bu kentin yeşil geceleri
bıçkıyla yanlış yerinden kesilen
umutlar
ne işe yarar
ürkek türkülerde

şimdi olmayan her an
körlerle göz göze geldiğim zaman
is bırakırım
sesimin tedirgin yalazından
karanlık kimliklere
karanlık bir insan
yeni direktifler hazırlarken
sorgusuz sualsiz
sen çıkagelirsin
tenimin rengi değişir
heyecan ve utangaçlıktan

bu şiir seni aramaya çıkmış
en yeşil gecede
yüreğim yuvarlanmışken buhran çukuruna
beni nerede bulacak
körkütük şairim
kim bilir hangi şiirdeyim

saatler son limana yaklaştığında
sağanak bakışlarda
yeşerir ve serpilirim
yanardağ sabrıyla
sana varmak için
gecenin yeşermesi gerekmez

Eylül 89
Ankara