Gül-ay Şiiri - Osman Türkmen Han

Önceleri bir sesti kulaklarımda çınlayan
Her duyduğumda çekinip,sonrada korkan
Gözlerimde hayali bile yoktu
Sadece bir nefesti hep uzaktan bakan…..

Biliyordum o hep oradaydı
Her sıkıntımda bir telefon uzaktaydı
Ne hata yapsam da bana hiç kızmazdı
Biliyordum ki o hep yanımdaydı…

Sonra bir gün küçük bir resmini gördüm
Baktığımda gözlerine,içinde bir dünya sezdim
Nefret yoktu,kin yoktu,kötülük hiç yoktu
Gördüğümde ilk defa,sadece melek bildim….

Allah ın hediyesi “Gül”den almıştı adını
Her geceyi aydınlatan “Ay” gibiydi bahtı
Somurtan gözlerde gülümsemeydi hep
Hep uzaktaydı ama sımsıcaktı bakışı….

Bir gün belki de hayal olup gidecek
Sevdiğiyle mutlu bir ömür sürecek
Hatırlar mı beni bilmiyorum ama
Uzaklarda biri var ki,
Görmesem de onu biliyorum ki hep gülecek…