Gül Aşkı Şiiri - Mehmet Erdoğan 3

Gülü sevmek dünyanın en güzide duygusu,
Onun aşkı kalbleri nevbahara uçurur
Zaten vardır sevenin o bahardan sezgisi,
Ama aşkın mızrağı, onu amansız vurur.

Ömrünce gül sevdası ve ona yaren olmak,
Bütün her şeyde onu görür, yaşar ve tadar.
Hatta Gül'den olsun da, solsun gerekse solmak,
Bu emel sürer kalbte hatta mahşere kadar.

Düşse, kalksa, yürüse dilinde Gül türküsü,
Bülbül de olsa böyle, karga da olsa böyle.
Barıştırmak gül ile cihanda iki küsü,
Yerle gök buluşması ister artık bu köle.

Peygamberin vefatı, Cibril'in gelmeyişi,
Yıllar oldu diyerek yola çıkan bu yolcu.
Görür işte o gülde, gizlice o meleği,
Sanki ona dokunur dudaklarının ucu.

İşte bu yüzden ona aşıktır bahar eri,
Yolların çilesine katlanır bu aşk ile.
Kainat gül bahçesi olunca, son zaferi,
Şad olur mutlu günü son bir kez görmek ile.

Gözü açık gitmez o, huzurla yürür Hakk'a,
Ruhunda o mevsimden, armağan güller ile.
Zaten bu yardan iner, ödül diye aşığa,
Hakk'a sonsuz şükreder o tatlı diller ile.