Gül Anneciğim Şiiri - Mehmet Arslan

Toprak kucağında güller yetişir
Gülümseyen yüzün gülşene döner
Ab-ı hayat suyundan hayat içir
Sana hasretim sanmaki hiç söner

O şefkatli kollarında büyüdüm
Şefkatsizliği tüm insanlardan gördüm
Toplum bağlamış bizleri düğüm düğüm
O düğümlerden sana güller ördüm

Sana sermişler cenneti yerlere
Ayakların üstünde gül cennetin
Kokun sinmiş leylak ve hoş güllere
içimde büyür dağ gibi hasretin

Melek misin peri misin gül müsün
hiç solmöayan bir gülsün güzel anne
Senede bir değil yüzün hep gülsün
güller dökülsün kucağına anne

Sen olmazsan evdeki huzur kalmaz
Ne desem az sana ey kutlu anne
Gece-gündüz çalışır hiç yorulmaz
Hakkın ödenmez geçse de bin sene

Senden uzaktayım sen bana yakın
özlemin yangına dönüştü anne
Sana bin cennet desem de yine hakkın
iyi bak ne olur iyi bak kendine

Sütünün tadı ruhumda geziyor
Her durakta seni soruyor anne
Bu hasretin artık candan beziyor
Artık ge gel diyor ne olur anne

Ömrümce sana öf bile demeyeceğim
Ey rabbim huzurunda yemin ettim
Bana hakkı öğreten anneciğim
Hep hakı öğretmeye yemin ettim