Gül Ağıtı Şiiri - Ayşegül Aşkım Karagöz

pencere
düştü ve dağıldı
buzdan bir kalbin üzerine
a r a l a n d ı

yamalı güller
yamalı güller

bizden derinde zaman

yırtılır yamasından
gül ağıdı

tranvay
bulut
geçmiş

adımlarım
mum dizdigimiz
beyaz merdivenlerden
balerin adımları dökerek
ışıkların hıçkırdığı yere gelmiş

kırık aynalar ve çizik alın
evlerin odaları zehir zakkum
ağ/usu piçler hayatı

bir bitmiş pir bitmiş
ezeli ve ebedi b/akışlarımızla
hani bir yağmur dolusu sok/ağı yüklenmiştik ruhumuza
ç/ok ağırdı
yaşamaktan da ağır
fotograf dol/usu ölmekle b/ekliyorsun beni
gelirim güvercinli sokağa
ellerini buluta ver yeter

güller merdivene basam/akken
bekle beni
elbet bir gün...

ki
o gün
yaşadığım tüm kuşluk vakitlerini topla
ağladığım sağanakları
ne vakit penceresinin önünden geçsek
el salladığımız yaşlı ve hasta teyzenin
ç/oklayan kimsesiz b/akışlarını unutma
o bakışlar ki
güle çarpar gül sallanır
dala çarpar dal sallanır
bana çarpar ben de kalır...

merdiven
basamakta
k/ağıttan güller kalır

o gümüş teller
o gümüş teller

saçlardan bir tutam
hatıra k/alır

ki
o gün
sarmaşıkların sarması gibi içerlerim bahçeyi
vadesi dolmuş akşam sefalarını gömerim kalbime
geriye geriye uçururum güvercinleri
aşk bizim imzamızı çalmış
aşk bizim
a ş k b/ i z
aşk
bi
z
.
.

tavusun eteğinde
sarılıp ağlayalım
antribirüsten düştü
Tavus kuşu, zambak, nar
zehir akan son pınar
ruhumu haykırtıyor
bitir bu ikilemi
bulutlar sararmadan...
gün boşluğa kaymadan
kurşuna gül sarmadan
tavus kuşu heykeli

kapalı tüller
kapalı tüller

g/öze göstermez aman
kırbaç y/aralı z/aman

kor hançere gül bağla
gülü hançerle dağla

biz hangi kitaptık yırtılarak y/aralandı hikayemiz...

son kitap
umut
bitmiş

ağulu güller
ağulu güller

kırlangıçlar bir fanusun içindeler

Tanrı
hala b/izi b/ekliyor sevmelere
gök/sözüne bak

merdiven
tavus
güller
şahittir ki
bir zamanlar güzeldi yaşamak!