Gül Açtır Dudağımda Şiiri - Bilal Karaman

Yine akşam
Yine yalnızlık
Ve…
Yine sen yoksun.

Ay karanlığa hükmediyorken,
Yıldızlar sonsuzluğu çiziyor
Gökyüzü boyalı şeker gibi
Yakamozlar mehtabın eteğinde
Yanıp sönen inci taneleri
Düşlerimi tetikliyor......

Ruhumun gergefinde alev,
Gölgemde sen,
Adımlarım sahilde...

Kırılgan bir tebessüm koyarak yüzüme
Olur, olmaz hayallerle
Güneşin doğduğu yönde
Yürüyorum saatlerce

Gelinliksiz dalgalar,
Cesaretini yitirmiş
Fahişe yorgunluğunda
Uzatıyor tanelerini
Çıplak kollarıma

Kısa soluklu göz yummalarım
Kelepçe yüklü yüreğimi
Atıyor volkanlara

Vakit ilerledikçe
Dizlerimden aşağıya çığ düşüyor
Gece üşüyor
Koskoca şehir
Tükeniyor ayaklarımın altında

Çaresiz…
Kapanıyorum odama
Gözlerim tavanda
Kulağım telefonda

Ara sıra…
Arabalar gelip geçiyor duraksızca

Zerrene muhtaçken arzularım
Dağlar çöküyor omuzlarıma

O kadar zor ki,
Seni…
Sensizliği anlatabilmek
Kendime
Duygularıma

İçimden gelmiyor,
Seherin kadife yüzünü
Şafağın kızıl közünü
Sensiz yudumlamak.

İstemiyorum…
Bir geceyi daha
Hayalinle uyutmak.

Kalbim titriyor
Öfkeye beş kaldı

Âlem kan uykuda

Akrep kan emiyor
Yel kovanın arkasında

Yağlı urgan ağlamaklı

Çık gel neredeysen,
Ne haldeysen

Güvercinlik düşmeden

Hadi…
Gül açtır dudağımda........