Gül... Şiiri - Serap Özkan

çam kokuyor diyor sevgili
dudaklarının ucunda gülüşü
çam kokuyor sevdalar
çam kokuyor öpüşlerin
ben duymuyorum........

ellerin kanayan yaramdan tutuyor
şifa veriyor,iyi ediyor
kan duruyor sen gidiyorsun
çam kokusu gidiyor.......

zor degilim ben diyorum
zor degilim sana,
kendim bıkıyorum kendimden
alıp başımı gidiyorum.........

ellerin kalbime dokunuyor
derin bir sızıda irkiliyorum
uykulu gözlerim açılıyor
nedensiz gülüyorum,
ellerin kalbimi seviyor
bende seni seviyorum.......

derin ahhlar diyarından geliyorum
dönüş biletim cebimde
karanlık yollardan yürüyorum
bir senin gözlerin gülüyor
bir ben gidiyorum.........

çam kokulu ellerin
kalbime dokunuyor
ahlar diyarında bir tek
kimsesiz kadınlar kilim dokuyor
dokudukları her kilime
günlerce, gecelerce aglıyorlar
sonra çam kokulu bir el geliyor
bir tezgah koyuyor önlerine
yeniden başlıyorlar kilime.....

ellerimi tutan parmaklar var
küçük narin ince
çam kokulu parmaklar
konuşmayı bilmeyen
susan ve gülümseyen parmaklar....

gidişler kalıyor,
çam kokulu dönüşler,
buluşmalar oluyor,
kimsesiz ayrılıklar,
karınlıkta bir kadın
kilim dokuyor,
bir çocuğun gözleri
sessizce saçlarını okşuyor...

çam kokulu yolllar
trafiğe kapalı.........

gül dikiyor çorak topraklara
gülümsemeyi unutmuş bir kadın
kan kırmızı alav yaldızı güller
yaprak yaprak batıyor kalbine
gül küsüyor kendine
gül susuyor
kadın küsüyor
gülüşler noeli kutluyor karlı bir akşamda
çam kokulu bir agacın altında.......

bense,tek vagonlu bir trende
kaçak yolculuklar sürgünüyüm yine...