Ne ilk karşılaşmalar yüzyüze oluyor artık, ne de ayrılmalar. 'Mrb' yazmakla başlıyor şimdi aşklar. Bir fotoğraftan görüyorsun ilk kez onu, tıpkı görücü usûlü. Hani medenileşmiştik? O ilk görüşün heyecanı, ayakları yerden kesişi yok artık. Çarpılmak, vurulmak, nefesin kesilmesi, 'Tarihi Duygular Müzesi'nde seyirlik... Bu yüzden mi sürmüyor artık aşklar? Bir kaç tuş vuruşuyla başladığı için mi, kalp vuruşu yerine? Onu ilk gördüğümüz o anın, o canlı, coşkun duygularını yaşamış olsak, daha mı kıymetini bilirdik bazı şeylerin? Ayrılıklar sanki daha asil! Dijital başlayan aşklar (!) dijital bitmiyor mu yine? Yine bir kaç tuş, veda sözleri, sonra 'alta attığın' sanal marketi açıp, alışverişe devam. Hiçbir şey olmamış gibi. Sevgilin 'geri dönüşüm kutusu'nda... Ama geri dönen yok! Önceden ayrılıklar daha mı iyiydi ne? Kalbe saplanan o ağlamaklı sözler, titreyen dudakların yanağa kondurduğu son öpücüğün hüznü, ayrı yönlere giderken birbirinin ardından kısa, kaçamak bakışlar; hani aynı anda baksan koşup tekrar sarılacakmışsın gibi... Ayrılık anında bunları yaşayıp, günlerce tesirinde kalmak, pişman olmak ve 'geri dönmek' diye bir ihtimal vardı en azından. İşte 'geri dönüşüm' buydu belki de... Temasın olmadığı yerde duygu olmuyor sanırım. Duygunun olmadığı yerde de hiçbir şey; ne kıymet bildirecek coşku, ne de pişman edecek acı... Dijital mi soyunu tüketti aşkın? Karaktersiz elektronik alarmların, soyunu tükettiği gibi Guguk Kuşu'nun...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta