Sanki ağlamak söndürüyor içimdeki süresiz yangınları,
Çok acı veriyor çok,
olmadığın anlarda Yaşanan yıkımları.
Kimliksiz, yersiz ve kimsesiz kalıyorsun
öyle bir başına,
anladığın yalnızlık, anlamaya çalıştığın
bir yokluğa dönüşüyor.
sayıp döktüğün kelimeler,
tek tek dökülüyor çizgili defterin yapraklarından,
o çizgi yaşarken zikzaklar çiziyor,
ölümünde ise kimine göre nedensizce düz bir çizgiye dönüşüyor.
yalnızım yalnızsın ve yalnızları yaşamak
inan ki çok gücüme gidiyor.
Kayıt Tarihi : 22.6.2009 10:58:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Emsile Yıldırım](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/06/22/gucume-gidiyor-13.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!