Güçlü Kadınlar Neden Hep Yalnız Kalırlar?

Yalnızlık, bir tül değil, bir kefen gibi sarar onu; boğmaz, ama nefesini keser. En mağrur yürek bile, bir anlık sevgi için ağlar. Bu ağlayış, onun en derin, en sessiz, en kırık ağıtıdır.

Güçlü kadınlar yalnız kalır; çünkü güçleri, onları hem taçlandırır hem lanetler. Ve bu, onların en hüzünlü kaderidir.

Güçlü kadın olmak, bir lanet gibi ağır gelir. Onlar, kalabalıkların hayran bakışları altında parlar, ama bu parlaklık bir tuzak gibidir.

Dimdik duruşları, mağrur tavırları, hırslı adımları Hepsi, onları yalnızlığın soğuk kucağına iter. Toplum, onların gücünü över ama korkar; “fazla” der, “kırılmaz” der, “erkeksi” der. Bu sözler, bıçak gibi keser yüreklerini.

Erkekler, onların gölgesinden uzak durur, çünkü güçlü kadın, evdeki sakin düzeni altüst eder. Onlar, bir yoldaş değil, bir tehdit gibi görülür. Erkek evinde yuva kuracak bir Kadın ister, ringe çıkan ve yumruk sallayan bir Kadın değil.

Ve güçlü kadınlar, erkeklerin evlerinde ikinci bir eril güç istememesi yüzünden yalnızlığa mahkûmdur.

Geceler, onun tek sığınağıdır; yıldızlar, gözyaşlarını toplar, ama bu teselli yetmez. Erkeğin sıcaklığı, yumuşak dokunuşu, yüreğin “anladım” deyişi. Mahrumdur bunlardan, ama güçlüdür.

Güçlü kadın, kendi yolunu çizer, ama bu yol dikenlerle doludur. Her adımda yara alır, her zaferde biraz daha yalnızlaşır.

Hayatı zaferlerle doludur. Bir, iki, üç, dört. Zaferlerinin sayısını artık kendisi bile zor saymaktadır. Tüm mücadelelerinden zaferle çıkmış, arkasında anılarla ve ayrılıklarla dolu bir dağ bırakmış ama sonunda hep yalnız kalmıştır. Çünkü o güçlü bir Kadındır.

Kalabalıklar, başarılarını alkışlar ama kimse elini uzatmaz. Gece olunca, yıldızlar bile teselli edemez; soğuk yataklarında, bir anlık sevgi için içleri sızlar. İtiraf edemezler, çünkü güç, zayıflığı zincire vurur. Ama o zincirler, ruhlarını sıkar.

Güçlü olmak, onları taçlandırmaz; aksine, bir kefen gibi sarar. Sevgisiz, dokunulmaz, anlaşılmamış bir hayat.

Güçlü kadın olmak, bu acımasız bedeli ödemektir.

Toplumun gözünde bir kahraman, ama kendi dünyasında yapayalnız bir mahkûm. İşte bu, güçlü kadın olmanın karanlık yüzüdür.

Ve Kış sabahlarının soğuk yatağında tek başına uyanır. Başkaları, kocalarının sıcak kollarında gözlerini açarken, o, yatağının buz gibi boşluğunda sosyal medya sayfalarında isyan eder, haykırır: “Neden ben yine yalnızım?”

Sonra yatağındaki kedisine sarılır ve hatırlar; o, güçlü bir kadındır. Yalnız kalmaya mahkumdur.

Korhan KÜLÇE