Güçlü Duran İstanbu Ne Kadar Yorgun Meğer

Bir kuşum gökyüzünde uçuyorum,
İstanbul'un üzerinden geçiyorum,
Onun esintisini kanatlarımda hissediyorum,
Güçlü duran İstanbul,ne kadar yorgun meğer.

Sessizliğini dinliyorum,oysa haykırıyor,
Ben buradayım yorgunum diye,
Sanki ağlıyor,gözyaşları damlıyor,
Güçlü duran İstanbul,ne kadar yorgun meğer.

Kavuşamayan aşıkların acısını yüreğinde saklamış,
Kimsesizlerin anası olup,onları bağrına basmış,
Kötü insanları bile dünyasında yaşatmış
Güçlü duran İstanbul,ne kadar yorgun meğer.

Aslında kendisiyle gurur duyması gerekir,
Adına savaşlar oldu,şiirler, şarkılar yapıldı,
Bunların hiçbiri umurunda değil,çünkü bitkin
Güçlü duran İstanbul,ne kadar yorgun meğer.

Güzelliğiyle övünmesi gerekirken,
Kız kulesinde aşıkları kavuşturup,sevgilerini çoğaltırken,
Boğazlarında martılarını beslerken, bile üzgün
Güçlü duran İstanbul,ne kadar yorgun meğer.