Gücenme Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Gücenme seni yürekten sevdiğime,
Gönlümü yıllar yılı sana verdiğime alınma,
Darılma yoluna kurban ettiğim için canımı…
Sen güzelsin, sen kibarsın, sen incesin,
Darılma…
Kurban kesenler, az da olsa; acımalı
Kurbanına.

Seni sevince öğrendim sevmenin suç olduğunu,
Hata olduğunu karasevdaya tutulmanın
Ve canına cimri olması gerektiğini insanın.
Gel gör ki; dinlemez zavallı canım cimriliği,
Önemsemez yüreğim hançer yaralarını,
Gönlüm bir karasevda uğrunda, sevdasına terk etmiş
Vicdanını.

Sevdam bir ömre maloldu bana, dönemem,
İstesem de yaşayamam geçmiş günlerimi,
Sevdamı bırakamam, onu ilk bulduğum yere götürüp.
Bu yeni bir ömür ister,
Yeni bir gençlik ister,
Ben beceremem, yapamam,
Yapabilen varsa;
Göster.

Sürükler giderim yanlışımı gidebildiğim yere kadar,
Varsın pranga sayılın ayaklarımda
Veya elimde-kolumfa paslı zincir
Yahut her adımda beni geri çeken bir el,
Ya da beni bakir bırakan bir küçüklük.
Karasevda içinde bir başına dimdik yürüyebilmek
Büyüklük.

(KAVAKYELLERİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 91-92/100)