Gücenirsin Şiiri - Nurhan Göktürk

Bak yine geçiyorum,
Senin özlemle baktığın yollardan,
Tozu dumana katarak,
Sen yine orda,
Her zaman seni görmeye alıştığım,
O kum tepeciğinin üstünde.
Ayaklarınsa hep çıplaktı,
Belki ayakkabın vardı.
Belki de hiç yoktu! !
Sence senin köyünden ötesi yoktu.
Yine direksiyonumun başındayım,
Bana yine gülerek kayıtsızca el sallıyorsun.
Oysa bilmiyorsun! ! !
Biraz sonra bu ellerimle,
Senin hayatını biraz daha körelteceğim.
Benim ellerim senin görmediğin kadar güzel,
İnce narin! ! !
Hainlik olmaz diyorsundur bu elde,
Beni çağırıyorsun sonuna dek,
Açtığın gönül sofranda ağırlamak için.
Hayvan pisliğiyle, toprakla cilalanmış elinden
Bir lokma ekmeği,
Kibir imden alamam ben,
Üzülme almadım diye.
Her akşam üç bin kristalin,
Döne döne ışık verdiği salonda
Bilmem kaç yüz beyefendiye, hanımefendiye
Yemek veririz.
Gücenirsin! ! !
Seni alıp o sofrada ağırlayamayız.
Fakat sanma ki seni hiç düşünmeyiz,
Her son damlada seni hatırlar,
Onu da senin şerefine içeriz! ! ! ! !

Nurhan Göktürk
(12 Tem.1984/Cumhuriyet köyü)