Gücenip Durma Şiiri - Osman Bulut

Zaman gün gün kısalmaya başladı,
Yıllara gücenip durma boşuna.
Bağrımızı dostlar (!) yaktı, haşladı,
Ellere gücenip durma boşuna.

Nefis nemiz varsa yedi bitirdi,
Uçurumun kenarına getirdi.
Akıl yol gösterdi, ayak götürdü
Yollara gücenip durma boşuna.

Önüne çıkana eylersin hücum,
Sana göre herkes azılı mahkum.
Ne Leyla bîgünah, ne gönül masum
Çöllere gücenip durma boşuna.

Yüzmeye kalkarsan duygu selinde,
Ellerin de çözülüyor dilin de.
Mızrap da, perde de senin elinde,
Tellere gücenip durma boşuna.

Kaderde ne varsa yaşıyor kişi,
Hem gelişi planlı, hem gidişi.
Tutmak tutamamak bir nasip işi,
Dallara gücenip durma boşuna.

Alamadın işte aşktan muradı,
Bir kenara bırak artık inadı.
Belli ki kaybolmuş ağzının tadı,
Ballara gücenip durma boşuna.

Mevla’yı bulmak var çöle varınca,
Şirin’le olmak var dağı yarınca.
Düş yollara karınca kararınca
Fillere gücenip durma boşuna.
24/02/2017
5M5N