Gü-lüm-se-mek dört tonluk bir yük gibi..

Söylenmemiş yüzlerce kelime,
beynimin
çoktan terkettiği
kafatası boşluğunda,
anlamsız bir hüzün rüzgari ile çarpışıp,
çırpışıp duruyor günlerdir..

Patladı patlayacak
bir bomba taşır bedenim çoğu zaman...
hiç hazmedemediğim
ansızın ortalık
yerlere kustuğum öfkem,
sukut denilen mirasyedi
velede yerini bırakmış çoktan..
Gülümser miydim eskiden?
hiç hatırlamıyorum
lakin, şimdilerde
gü-lüm-se-mek
dört tonluk bir yük gibi
asılıp kalıyor
dudaklarıma...
Gözlerim,
perdesi bir türlü kapanmayan
bir çift pencere..

Bilirim ki
bunlar da geçecek elbet
Az mı meydan okuduk yüreğim?
sen ve ben gecelere....