Grus grus Şiiri - Fahri Fıratoğlu

gül iklimine
evrildi kalbim.

kimdi?
gül dikeninden
iki el kadar uzak
aynı şeyi bambaşka görür
farklı sesleri, aynı duyar
kalbim!

bu uzun a yaz
bu suyu kesilmiş sebil
bu kırık ayna taşı
bu yüz

bu hüzünbaz
göç yollarında yoldaş
yaralı turna, turnam.

kelimeler çaresiz
zayıflığımı anlatmaya

ilk çağ duvarlarında bir iz
seyrediyorum yüzündeki ilk mimikleri
ilk şaşırmalarını
ilk nazlanmalarını
ilk gülüşlerini
ilk çağ duvarlarımın seyir teraslarında

varsıllaşacak ruhun
anya da üryan
sen şimdi yaşamak giyeceksin
ellerin ekmek ve kan kokacak

her can terk edilmeyi tadacak
teselli kalsın
bu temiz bakış

merhamet cesurluktan
zalimlik zayıflıktan
cümertlik zenginlikten
cimrilik nasipsizlikten

pişman olacak ve unutacak değilim
bırakabileceklerimi bıraktım geride
bırakamayacaklarımla beraberim

yükselmiş bulutlarla geçmişim
ufuklarda genizyakan gençlik
büyür ki insan
büyütür çocuk.