Gri yolculuk Şiiri - Vahit Kemal Kısa

Küçüğüm,
Ne emeklemesine ne düşmesine kıyamadığım
Ekmek ne tatlıymış seninle, çay ne sıcak
Yokluklar ne katlanılır varlıklar ne sonu gelmezmiş
Geceler ne soğuk gündüzler ne uzunmuş
Şimdilerde Anladım sensizlik sonu gelmeyen bir yolculukmuş

Gözlerine bakamazken gözlerim
Kayboluyor bu şehrin ışıklarında
Renkler anlamını yitiriyor yanımda yoksan
Bir başka oluyor pembe hani senin rengin toprağa dönüyor baş ucumda
Kırmızı sadece gözümden düşüyor parfümünün sindiği hırkanda uyurken
Beyaz beyaz olmuyor ellerin yoksa alnımda un oluyor ufak oluyor
Siyahına yandığım büyütmeye kıyamadığım küçüğüm kadınım
Arzsıca izlediğim uykuna aşığım

Feryadım sana değil
İsyanda değil bu
Kavuşma günlerine benim andım
Eğer olmayacaksa
Eger görmeyeceksem bir daha,yumuk gözlerini
Saçlarına dokunamayacaksam
Titresede ellerim, son bir kez sarmayacaksam
Küçücük ayaklarını.
Yerine getir son ahdımı
Okuluna giden yolun yanına koy beni
Ve o şalını al yanına, her pazartesi
Hani sana aşık olduğum masumiyetinle
Bir kez dön bak bana, yada adımın yazdığına
Ama sakın, sakın ağlama
Ben nasılsam sana olan sevdama
Dik dur beni senden seni benden ayıran dünyaya

Unutmadan birde her Pazar bir sigara iç, her Pazar başımda
Bulmam İçin dudaklarının tadını küllerinde
Karıştır toprağıma
Gülyüzüne kıyamadığım bir tanem karım
yüreğine dokunmadan geçen her anıma
Bir ömrü,bir dünyayı yakarım…..