Bütün işçiler birlik olmuş du!
Davullar, zurnalar çalarak,
Halay çektiler.
Yaklaştım yanına grev gözcüsü.
Evinin kadını, fabrıkanın işçisi,
Tüten bacaların isi!
Ekonominin temel direği,
İşcim, köylüm emekçim.
Patron koltuğunda rahat oturur.
Binlerce azgınları,
Kara listeye aldım diyor.
Makine benim, fabrika benim,
Od benim, ocak benim diyor.
Sokakta bekleyen işsizler,
Yine benim, yine benim diye,
Öttürüyordu borazanını.
Bakıyorum işçiye, emekçiye,
Erkeğine, kadınına ve pos bıyıklı
Patronuna!
Sürmez bu devran diye hak veriyordum.
Ama bu gün, ama yarın,
En sonunda zafer bizim
İşçi'nin, Köylü'nün, emekçi' nin,
Ve Çetin' in.
1980 Kars
Özlem ÇetinKayıt Tarihi : 22.7.2006 11:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hepimizin bildiği gibi, senaryo değişti. Sonuç değişmedi. Ben o yıllarda yarınlara Aydınlık bakmak istedim.
TÜM YORUMLAR (1)