Gramofon Adam Şiiri - Mine Özdemirtaş

Eski bir taş plakta
yıllanmış bir şarkı kanarken damardan
kim bilir
daha kaç kızıl ya da sarı saç teli
gelip geçecek
günlük olarak odandan

silüetin ki,
ne serden geçebiliyor ne de yardan
anlaşılan o ki hiç kımıldamadan
sonsuza kadar ufku seyredeceksin
iki yüzlü camın arkasından

senin resmini işte bu loş ışıkta çizeceğim
“bir akıl hastası” konumumdan hiç sapmadan / hiç bıkmadan

önde; .... hiçbir şey net ve açık olmayacak
kararsızlık sırıtacak arkandan

karmakarışık öykülere dolanırken kuyrukları tilkilerin
daha kaç kerre
panik içinde geri döneceksin
apar topar çıktığın yolculuklardan

tuvalimde kendine baktığın zaman
vazgeçemediğim için sevdandan
üç maymunu oynadığımı göreceksin
hiç durmadan

evet
ne tuvalimden silebilirim seni
ne de fırçamdan

gönül koymuyorum be garamofon adam

ne çıkar
iğne iyice aşınıp uzaklaşmadan önce
taş plaktan
son dansı benimle yapmadıysan

ama.hiç değilse
sırtıma deli gömleği giydirmeden
kovabilseydin sırça saraydan

05/09/2005