Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok sevilen birisi, ama çoook sevilen birisinin, insana verdiği mutluluk ölçülemez boyutta olduğu kadar, verdiği üzüntüler de bir o kadar çok ve dayanılmaz olur.
Ona sevgisi yoksa, verilen sevgi ve acı insana tesir etmez. Bu muhteşem şiirden anlaşıldığı gibi, sevgi ve bağlanış o kadar büyük boyutta ki, beklenmeyen üzücü bir hareket böyle dayanılmaz acılara garketmiş. Duyulan yeis elle tutulacak gibi...
Tarihi oldukça eski olmasına rağmen, müthiş etkileyici yazılmış bir şiir... Duygular o kadar tesir ediyor ki, gönül yarasındaki sızıyı okuyan da hissediyor.
Gönülden kutlar, sağlık ve huzurlu, sevgi dolu bir ömür diliyorum.
Tam puan.
'Siyah denizler içtim gözlerinden; bulanık,
Kurudu o denizler.'kurumaz denizler efendim,kurusaydı bu dizeleri siz yazmamış biz de okumamış olurduk,yürek sitemkar fakat...
İçten tebriklerim ve sonsuz saygımla...
Aklıma takılıverdi bir anda... 'Biter mi acaba?'
Yaşamın en yokuşunda, nefes nefese kalsa da insan... Sanırım o son nefeste bile canlanır hatıralar... Yeniden yaşanır...
Müthişti... Hüzne rağmen 'isyan edişti' şiir........
Kutlarım Abi...
Denizler bulanık olsa da okyanuslar var umut taşıyacak yarınlara....O uzun yolların öyküsü bu kadar mı güzel anlatılır......Başlık bile şiir gibi.. Kutluyorum muhteşem kalemi. Sevgi ve saygı ile.
Efendim tebrik ediyorum
Gençlik yıllarının tar-u taze,
şiirlerinden ne güzelmiş
tabi duygular da öyle, insan
hüzünleniyor.
Efendim var olunuz
Saygıyla selam ederim.
Hasta eder adamı, deli eder, yok eder;
Göz yaşlarını sakın tutma!
Bitmiş bir denizden geliyor onlar,
Unutma! ..
Sizi okumak çık güzeldi; tebrikler... 10 puan +ant. iyi ki şiir var... Adı daima sevgi olsun...
Büyük bir haz duyarak okudum güzel şiirinizi.
Saygılarım... usta kaleme
Ya da, birden, bir sağnak gibi coşarak
O tükenmiş denizlerin çamur tortusuyla beraber
Bütün dünyamı örtebilirsin.
Umutlar yeşerir mi sanırsın o çamurda
Ve tuz buz olmuş kadehlerde
Dudak izleri kalır mı?
Kaleminize yüreğinize sağlık Mesut Özbek
Ya bu şiirdeki duygular;o duyguları deşifre eden dizeler nereden geliyor Üstadım?
Siz var oldukça denizler hiç bitmeyecek ,bunu biliyorum.
Yürek selamlarımla...
Kutluyorum.
Sevgili size kör bakar olduğunda , artık durulacak zaman değildir.... Gitmek en erdemli davranış olur ...
Kaleminize sağlık sayın Beşkese .. Saygılarımla +10
Bu şiir ile ilgili 58 tane yorum bulunmakta