Göz yaşlarımla yazıyorum bu satırları
Yüreğim paramparça,
Ne bir sığınak kaldı gecelerde,
Ne de adımı anan bir dua.
Her şey yarım bende,
Bir gülüş eksik,
Bir ses yok artık dönüp bakan,
Bir “kal” diyeni olmadı hiçbir vedada.
Sevilmedim…
Hep ya geç kaldım ya da fazla geldim,
Birilerinin yarım hikayesine fazlalık oldum,
Yüreğim hep misafir kaldı gönüllerde.
Çaresizim şimdi,
Sokaklar kadar ıssız,
Rüzgar kadar soğuk,
Kendime bile yabancıyım bazen.
Umudun kırık dökük camında
Yüzümü aradım,
Ama her bakışta
Biraz daha kayboldum içimde.
Yokum ben…
Adım silinmiş bütün dualardan,
Birinin aklına gelmeyeli mevsimler oldu,
Ve ben hâlâ aynı mektubu yazıyorum,
Hiç gönderilmeyecek bir adrese.
Göz yaşlarımla yazıyorum bu satırları,
Sevilmemek ağırmış, insanı yok eden cinsten,
Bir kalpte yer bulamamak, mezar kadar sessizmiş…
Ve en çok da yaşarken unutulmak öldürüyormuş insanı.
Kayıt Tarihi : 24.5.2025 21:38:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!