GözyaŞlarımdaki İstanBUL

Körpe bir yalnızlık sarmıştı tüm benliğimi
Koca İstanbul’da deryada bir damlaydım sanki
Mavinin göz kamaştıran tonu, boğaza ne de yakışmıştı…
Ilık ılık meltemler esiyor, yasemin kokuları tüm benliğimi sarıyordu…
Ne güzeldi Nazlı Şehir.
Yüreğimin dehlizlerine vuran
Bir eksiklik vardı
Sen!
Sen yoktun.
Senin yokluğundaysa, ben sen olmuştum.
Seninse yüreğimde büyüttüğüm senden, haberin bile yoktu…
İşte o an ben ağlıyordum, İstanbul ağlıyordu…
İçine kapanık çocuklar gibi
hazanlıydı, bahar kokuları…
Sarayburnu, Eminönü, Çamlıca Tepesi buluşmalarımızın ertesi olduğu yerlerdi…
Pierloti’yi seninle tanımıştım,
En köhne gecelerimin sabahı oluyordun çoğu zaman.
Kaldırım taşlarının tıkırtısını, geceye arkadaş sayıp…
Seni arıyordum.
Kitapları her zaman dost bilen seni;
Sahaflar çarşısında arardım.
Yine yoktun.
Kim bilir tarihin eşsiz güzelliklerini barındıran İstanbul’un,
Hangi güzel yerinde saklanmıştın.
“İstanbul’un mermer taşları,
Başıma da konuyor aman martı kuşları
Sevdalım senin yüzünden bu halim”
Şarkısını haykırmak vardı…
Uçup gelse o kuşlar Galata Kulesinden
Selamını getirse bana
Belki ben o an Eminönü’nde olacağım
Senle ekmek arası balık yediğimiz köşede,
Seni hayal ediyor olacağım.
Ama Sen gelmedin…
Biteviyesiz dediğimiz sevdamızın şahidi;
İstanbul’du.
İstanbul ağladı, ben ağladım, içimdeki sen sen ağladın…
Gözyaşlarımızı boğazın maviliklerine bıraktık
Ağlaştık ağlaştık…
Ben
İçimdeki Sen
Birde, aşkımızın şahidi olan gözyaşlarımdaki İstanbul’la...